Γιατί ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα δεν επεμβαίνει στη Συρία; Τι φοβάται ο αμερικανός πρόεδρος;
Μπορεί ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ο υπουργός Εξωτερικών να έχουν με
δηλώσεις τους τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, όμως ο Μπάρακ Ομπάμα ακόμη δεν έχει δώσει το «πράσινο φως»….
Αναλυτές εκτιμούν ότι τρεις είναι οι πρωταρχικοί λόγοι για τους οποίους ο Ομπάμα δείχνει δισταγμούς:
1. Η εσωτερική πολιτική: υψηλοί κίνδυνοι και χαμηλή ανταμοιβή αν αναληφθεί στρατιωτική δράση.
Ο Λευκός Οίκος ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εσωτερική πολιτική, και η κυβέρνηση τιμωρήθηκε αυστηρά για την επέμβαση στη Λιβύη. Πολλές από τις ίδιες πολιτικές φωνές που απαιτούσαν τότε στρατιωτική δράση, κατηγόρησαν σφόδρα τον Ομπάμα όταν εξτρεμιστές έκαναν την επίθεση στην διπλωματική αποστολή των Αμερικανών στη Βεγγάζη, και δολοφόνησαν τον πρεσβευτή των ΗΠΑ. Στο εσωτερικό, ο Ομπάμα δεν έχει να κερδίσει, μόνο να χάσει, από άλλη μία τέτοια επέμβαση.
2. Ο Ομπάμα θέλει σταθερότητα, όχι κλιμάκωση στη Συρία.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται μια χαοτική Συρία, στα χέρια των ανταρτών, και εν μέρει επειδή ο Ομπάμα θέλει σταθερότητα πρώτα και πάνω απ” όλα. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αναζητούν μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος – μία συμφωνία που θα αφήσει ορισμένα στοιχεία της κυβέρνησης στη θέση τους, αν και όχι τον ίδιον τον Ασαντ. Η χρήση χημικών όπλων καθιστά πιο δύσκολη την στρατηγική αυτή.
Τα όποια μέτρα έχουν λάβει οι ΗΠΑ στη Συρία (αποστολή λίγων όπλων και χρημάτων στην αντιπολίτευση) έχουν στόχο τη διατήρηση κάποιας ισορροπίας μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος, αρκετής για να αποτρέψει μια ολοκληρωτική νίκη του Ασαντ, αλλά όχι για να εξασφαλίσει νίκη των ανταρτών.
3. Ο Ομπάμα δεν θέλει να δεσμευθεί με τους αντάρτες.
Εξτρεμιστές διεισδύουν όλο και περισσότερο στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στη Συρία. Ανάμεσά τους είναι πολλοί φανατικοί σουνίτες, που έχουν ανοιχτή συμμαχία με την αλ-Κάιντα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δει αυτό το έργο στο παρελθόν, στη δεκαετία του 1980 στο Αφγανιστάν, όταν υποστήριξαν εξτρεμιστικές ομάδες μαχητών, όπως του Οσάμα μπιν Λάντεν, ενάντιον της εισβολής των Σοβιετικών. Αυτό δεν ωφέλησε τις Ηνωμένες Πολιτείες μακροπρόθεσμα, έτσι είναι κατανοητό γιατί η Ουάσιγκτον είναι διστακτική να στηρίξει ένα επαναστατικό κίνημα που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να στραφεί στη συνέχεια εναντίον της Δύσης.
Μπορεί ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ο υπουργός Εξωτερικών να έχουν με
δηλώσεις τους τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, όμως ο Μπάρακ Ομπάμα ακόμη δεν έχει δώσει το «πράσινο φως»…. Αναλυτές εκτιμούν ότι τρεις είναι οι πρωταρχικοί λόγοι για τους οποίους ο Ομπάμα δείχνει δισταγμούς:
1. Η εσωτερική πολιτική: υψηλοί κίνδυνοι και χαμηλή ανταμοιβή αν αναληφθεί στρατιωτική δράση.
Ο Λευκός Οίκος ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εσωτερική πολιτική, και η κυβέρνηση τιμωρήθηκε αυστηρά για την επέμβαση στη Λιβύη. Πολλές από τις ίδιες πολιτικές φωνές που απαιτούσαν τότε στρατιωτική δράση, κατηγόρησαν σφόδρα τον Ομπάμα όταν εξτρεμιστές έκαναν την επίθεση στην διπλωματική αποστολή των Αμερικανών στη Βεγγάζη, και δολοφόνησαν τον πρεσβευτή των ΗΠΑ. Στο εσωτερικό, ο Ομπάμα δεν έχει να κερδίσει, μόνο να χάσει, από άλλη μία τέτοια επέμβαση.
2. Ο Ομπάμα θέλει σταθερότητα, όχι κλιμάκωση στη Συρία.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται μια χαοτική Συρία, στα χέρια των ανταρτών, και εν μέρει επειδή ο Ομπάμα θέλει σταθερότητα πρώτα και πάνω απ” όλα. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αναζητούν μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος – μία συμφωνία που θα αφήσει ορισμένα στοιχεία της κυβέρνησης στη θέση τους, αν και όχι τον ίδιον τον Ασαντ. Η χρήση χημικών όπλων καθιστά πιο δύσκολη την στρατηγική αυτή.
Τα όποια μέτρα έχουν λάβει οι ΗΠΑ στη Συρία (αποστολή λίγων όπλων και χρημάτων στην αντιπολίτευση) έχουν στόχο τη διατήρηση κάποιας ισορροπίας μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος, αρκετής για να αποτρέψει μια ολοκληρωτική νίκη του Ασαντ, αλλά όχι για να εξασφαλίσει νίκη των ανταρτών.
3. Ο Ομπάμα δεν θέλει να δεσμευθεί με τους αντάρτες.
Εξτρεμιστές διεισδύουν όλο και περισσότερο στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στη Συρία. Ανάμεσά τους είναι πολλοί φανατικοί σουνίτες, που έχουν ανοιχτή συμμαχία με την αλ-Κάιντα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δει αυτό το έργο στο παρελθόν, στη δεκαετία του 1980 στο Αφγανιστάν, όταν υποστήριξαν εξτρεμιστικές ομάδες μαχητών, όπως του Οσάμα μπιν Λάντεν, ενάντιον της εισβολής των Σοβιετικών. Αυτό δεν ωφέλησε τις Ηνωμένες Πολιτείες μακροπρόθεσμα, έτσι είναι κατανοητό γιατί η Ουάσιγκτον είναι διστακτική να στηρίξει ένα επαναστατικό κίνημα που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να στραφεί στη συνέχεια εναντίον της Δύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου