Άρθρο της Κρυσταλλίας Ιωαννίδου:Ο ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΩΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ
Αναλογίες στον Πλατωνικό και τον Ουπανισαδικό στοχασμό
Η Ινδική σκέψη, καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της, χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι πίσω από τη συνεχή ροή των φαινομένων υπάρχει κάτι το άφθαρτο και το Απόλυτο, που για τη γνώση του και την πραγμάτωσή του, η Ινδική εσωτερική παράδοση αφιέρωσε την αποκλειστική της φροντίδα. Αυτό το κάτι που οι Ινδοί αποκαλούν Μπράχμαν, Υπέρτατο Πνεύμα, μόνη Πραγματικότητα, Αγέννητο, Αιώνιο, Αυθύπαρκτο, Απεριόριστο, Απροσδιόριστο και Ακατανόητο, βρίσκεται έξω από τις κατηγορίες της νόησης και δεν υπόκειται σε κανένα προσδιορισμό. Τόσο οι Βέδες όσο και οι Ουπανισάντς ασχολούνται με τη σπουδή του Μπράχμαν. Όλοι οι Ινδοί πνευματικοί διδάσκαλοι είναι ένθερμοι σπουδαστές και απόστολοι των Ουπανισάντς. Γράφτηκαν στη σανσκριτική γλώσσα και η μετάφρασή τους καθώς και η μετάδοση των νοημάτων τους είναι δύσκολη, ιδιαίτερα για το Δυτικό κόσμο.
Ο Σρι Αουρομπίντο υποστηρίζει ότι η πανεπιστημιακή μόρφωση δεν αρκεί, γι’ αυτό και μπορεί να οδηγήσει σε σφάλματα και αλλοιώσεις, κριτικάροντας τον καθηγητή Max Muller που προσπάθησε να κάνει μετάφραση των «ιερών άγιων βιβλίων της Ανατολής», που με τη μελέτη τους – όπως λέει ο Αουρομπίντο – «ο άνθρωπος ξεπερνάει το επίπεδο σκέψης του εμπειρικού κόσμου και ανεβαίνει στη γνώση του Απ όλυτου, του Αιώνιου και του Ατελεύτητου». Οι Ουπανισάντς ενέπνευσαν κάθε θρησκεία και φιλοσοφικό σύστημα του κόσμου. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα με την Ελληνική φιλοσοφία καθώς ανάμεσά τους υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες, οι οποίες δεν μπορεί να είναι τυχαίες. Πρέπει να υπάρχει κάποια σχέση των Ουπανισάντς με τους Ίωνες σοφούς, τον Ηράκλειτο, τον Πυθαγόρα, τον Μεγασθένη, τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα. Φαίνεται ότι οι προαναφερθέντες φιλόσοφοι καθώς και άλλοι Έλληνες και Ρωμαίοι, είχαν μυηθεί στην Ινδική φιλοσοφία, τη Σοφία των Βεδών και των Ουπανισάντς.
Ιδιαίτερες ομοιότητες υπάρχουν στα βιβλία του Πλάτωνα: Τίμαιος, Πολιτεία, Φαίδρος, Φαίδων, Θεαίτητος, Παρμενίδης κλπ. Τόσο στον Πλάτωνα όσο και στις Ουπανισάντς, απορρίπτεται η εμπειρία των αισθήσεων – που οδηγεί στο φαινομενικό κόσμο, στον κόσμο των σκιών όπως περιγράφεται στην Πολιτεία στο μύθο της σπηλιάς – με την οποία ο άνθρωπος αποκτά μόνο μια εντύπωση (τη δόξα) ενώ ο άλλος δρόμος, αυτός της νόησης, οδηγεί στη Γνώση (την Επιστήμη). Όπως στα Πλατωνικά κείμενα, έχουμε δύο είδη γνώσης: την κατώτερη της εμπειρίας που οδηγεί στη δόκηση, και την ανώτερη της ανάτασης του νου που οδηγεί στη «Γνώση», έτσι και στις Ουπανισάντς έχουμε την κατώτερη προς τον φαινομενικό κόσμο, ή paranidya, και την ανώτερη προς το Μπράχμαν, ή aparavidya. Ο Πλάτωνας, όπως και οι Ουπανισάντς, στρέφει τη σκέψη και την αναζήτηση από τον κόσμο της εμπειρίας προς ένα άλλο κόσμο νοητό, «εκεί που η ψυχή θα αναπολήσει και θα θυμηθεί τις άφθαρτες και αιώνιες Ιδέες».
Πριν ο άνθρωπος γίνει γνώστης αυτής της πραγματικότητας, τόσο στον Πλάτωνα όσο και στις Ουπανισάντς, είναι σαν να κοιμάται! Στο έργο «Μένων», ο Πλάτων χαρακτηρίζει τον άνθρωπο εκείνο σαν «υπνοβάτη που κυνηγάει φαντάσματα» ενώ στην Κάτχα Ουπανισάντ, ο Γιάμα φωνάζει στον μαθητή του: «Ξύπνα και λάβε φωτισμό». Το φως σαν σύμβολο και σαν εικόνα για να υποδηλώσει το θείο, το βρίσκουμε τόσο στα Πλατωνικά κείμενα όσο και στις Ουπανισάντς. Στην Πολιτεία, ο ήλιος, το φως του κόσμου της εμπειρίας παρομοιάζεται με το «Αγαθό» ή το «Θείον» του κόσμου των Ιδεών. Οι Ουπανισάντς χρησιμοποιούν κατά παρόμοιο τρόπο το φως ως σύμβολο όταν αναφέρονται στο Απόλυτο ΟΝ, το Μπράχμαν.
Περισσότερα στην πηγή : http://www.youtubetranslations.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου