Δεν κοιμόμαστε πια μαζί .....

...από τη " Lili"  

Όλο και περισσότερα ζευγάρια χάνουν την σωματική επαφή τους μετά από ένα διάστημα και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι.

Ένας από αυτούς είναι η συνεχόμενη απόρριψη που εκδηλώνει ο ένας στον άλλον μέσα από τις συζητήσεις του, χωρίς να το καταλαβαίνει.

 Η απόρριψη μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους, από το να μην συμμετέχει ο ένας καθόλου στην συζήτηση και να ακούει με αφηρημάδα, έως το να κριτικάρει φανερά τα ενδιαφέροντα, τους φίλους και τις επιλογές του άλλου.

Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται εσώτερα αρνητικά συναισθήματα που αρχίζουν να εκδηλώνονται με τρόπους που μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ του ζευγαριού.

Άλλο πρόβλημα της έκφρασης, είναι αυτή που σμιλεύει την σχέση από ερωτική σε σχέση μάνας- γιου, ένα φαινόμενο διαδομένο παντού αλλά ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Όταν του θυμίζουμε να πάρει τα κλειδιά του, κάθε φορά που αναλαμβάνουμε κάτι που είναι δική του ευθύνη, δεν φερόμαστε σαν γυναίκα του.
Σκεφτείτε το λίγο, του περνάμε υποσυνείδητα το μήνυμα, ότι δεν μπορεί μόνος του να κάνει και το πιο απλό πράγμα, τον αποδυναμώνουμε και η σχέση γεμίζει πάλι με ανεκδήλωτα αρνητικά συναισθήματα.
Εκείνος θέλει μεν την φροντίδα όπως τον φρόντιζε η μαμά του (πλύσιμο, μαγείρεμα κλπ), κάτι που καθιστά δύσκολο το να επανέρθουν κάποιες λογικές ισορροπίες, θέλει όμως και να νιώθει άντρας, κάτι που και για μας τις γυναίκες είναι βασικό.

Όλες μας σχεδόν, μεγαλώσαμε με την ιδέα του άντρα ιππότη, που μας προστατεύει, μας προσέχει, μας καταλαβαίνει. Όλες θέλουμε να κοιμηθούμε με τον άντρα, όχι το κακομαθημένο παιδί που δεν μας υπολογίζει  και δεν είναι ικανός να ψωνίσει ούτε ένα σαμπουάν.

Όταν έρχεται ένα παιδί, οι μη υγιείς ισορροπίες αυτού του είδους παύουν να λειτουργούν. Το ζευγάρι καλείται να αλλάξει ρόλους. Δεν υπάρχει πια ζευγάρι.
Πρέπει όλοι να βρουν την θέση τους στην καινούργια κατάσταση.

Και πολλοί δεν το αντέχουν.
Δεν αντέχουν τις ευθύνες, την ιδέα του να δώσουν την σκυτάλη στο παιδί και να περάσουν στον κόσμο των γονιών, ένα βήμα πιο κοντά στα γεράματα και στην θνησιμότητα, ή πολύ απλά δεν αντέχουν τα ξενύχτια και τα χρέη.

Οι γυναίκες από την άλλη καλούνται να γίνουν χίλια κομμάτια. Μάνα σύζυγος, ερωμένη, νοικοκυρά και εργαζόμενη με πολύ περισσότερη πίεση από αυτή  που νιώθει ένας άντρας ο οποίος και κακός πατέρας να είναι, η κοινωνία έχει την απάντηση:
“E, οι άντρες όλοι ίδιοι είναι…»
Σας καλύπτει εσάς αυτό;
Εμένα προσωπικά όχι. Το θεωρώ προσβλητικό και για κείνους και για μας και νομίζω το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν.

Το να συμβιώνεις είναι δύσκολο.
Όσο επιθυμείς τον άλλον τα πράγματα καταπίνονται εύκολα.
Δυστυχώς όμως η φύση δεν είχε προβλέψει τριακονταετή γάμο μεταξύ των αντρών και γυναικών. Είμαστε διαφορετικοί και αυτό δείχνει διαφορετικό ρόλο για τον καθένα.

Οι γυναίκες έχουν την καλύτερη σεξουαλική περίοδο τους μεταξύ 30 και σαράντα και οι άντρες την δεκαετία 20-30.

Οι γυναίκες αργούν και έχουν διαφορετικό τύπο οργασμού. Οι γυναίκες επιθυμούν αυτόν που σέβονται και θαυμάζουν κι ας μην βλέπεται.

Οι άντρες χρειάζονται μερικές φορές μόνο μια τρύπα στον τοίχο και δυο χείλια από την άλλη, κι ας είναι οποιασδήποτε άσχημης, αρκεί να μην το δουν.

Γιατί οι άντρες λειτουργούν διαφορετικά στο σεξ από τις γυναίκες.

Και όσο και να αγαπάς το τέλειο σώμα της γυναίκας σου, όσο και να αγαπάς την γυναίκα σου, το σώμα της κάποια στιγμή θα το βαρεθείς, δεν υπάρχει τίποτα που δεν ανακάλυψες, τίποτα που δεν σου δόθηκε, και τα σώματα των άλλων γυναικών δεν περνάνε απαρατήρητα.
Βλέπεις το στήθος της απέναντι κοπέλας πριν καν δεις την φάτσα της. Πιάνεις με την άκρη του ματιού την 19χρονη που σκύβει να φτιάξει το παπούτσι της, μένουν οι εικόνες μέσα στο μυαλό σου και μπορεί και να ξανασκεφτείς αυτές τις εικόνες μετά, είτε με την γυναίκα σου είτε μόνος.
Και καμιά φορά αυτά λειτουργούν και θετικά, και υπάρχει σεξουαλική ζωή. Είναι στον άνθρωπο.

Οι πιο πολλοί όμως βλέπουν τι υπάρχει εκεί έξω, βλέπουν τι τους περιμένει μέσα στον γάμο (πάνες, ευθύνες, φασαρία ) και όπως οι γυναίκες, επιζητούν τον ρομαντισμό, νιώθουν την έλλειψη του κυνηγιού, του ερεθισμού, νιώθουν γέροι, πεθαμένοι και διψάνε για ανανέωση.
Και αυτό ισχύει και για τις γυναίκες φυσικά.
Όλοι το νιώθουν.

Το πώς θα συμπε- ριφερθείς μετά, είναι θέμα χαρακτήρα. Φεύγεις ή μένεις, και αργά ή γρήγορα, πιάνεις εραστή ή ερωμένη. Δεν χρειάζεται να σκας στον καβγά, έχεις τον άλλον να σε περιμένει.

Μερικές φορές δημιουργείς κι εσύ η ίδια τον καβγά για να φύγεις από το σπίτι.
Δεν χρειάζεται να ακούς τι σου λέει η γυναίκα σου, εσύ τουλάχιστον έμεινες να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, δεν θα κάτσεις να κάνεις και συζητήσεις.

Και μέσα σε όλα αυτά…το ζευγάρι που κάποτε κοιτούσε ο ένας τον άλλον στα μάτια, τι απέγινε; Τα αχόρταγα χέρια που αγκάλιαζαν, χάιδευαν, πίεζαν, γιατί δεν ακουμπάνε πια το ένα το άλλο;

Ο χρόνος φέρνει στην σχέση αναπόφευκτες αλλαγές, και μερικές φορές συμβαδίζουν με την ηλικία μας. Ο έρωτας φέρνει δυο ανθρώπους κοντά, δημιουργεί αναμνήσεις και αν χειριστεί σωστά, δημιουργεί το δέσιμο  και την φωλιά για την αγάπη. Η αγάπη ανθεί με εποικοδομητικά σχόλια και σεβασμό στον άλλον.

Η αγάπη είναι το αίσθημα ότι ανήκεις με αυτόν τον άνθρωπο, η ασφάλεια που πηγάζει, η ηρεμία, η πληρότητα.
Και η αγάπη δημιουργεί επιθυμία ένωσης…όσες φορές και να είδες το σώμα της, όσες φορές και να είδε το δικό σου, όσο και να χαλάσει…ο έρωτας είναι το μέσο δυο ανθρώπων να γίνουν για λίγο ένα, και να νιώσουν πληρότητα.

Τουλάχιστον, αυτή ήταν η αρχική ιδέα.

Πηγή : fe-mail