Το δις εξαμαρτείν ....

...από Ειρήνη Διακάκη

Πόσες είναι οι φορές που ονειρευόμαστε να είμαστε εν ζωή, όταν θα βγει αυτό το μαγικό γκατζετάκι που με το πάτημα ενός κουμπιού θα μας αποκαλύπτει τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, τι νιώθουν και - ακόμα καλύτερα - τι κάνουν όταν εμείς απουσιάζουμε.
Θα είναι το τέλειο φονικό όπλο, για να είμαστε πάντα και παντού σίγουρες για το πόσο πιστό είναι το έτερον μας ήμισυ (ακόμα και αν χρειαστεί να φύγουμε εκτάκτως για Ζιμπάμπουε) ή μήπως η πιο εκδικητική καταδίκη που ως καρφί θα ελέγχει κάθε μας κίνηση; Γιατί αλήθεια, πόσο πιστοί είμαστε; Έχει να κάνει με το φύλο, την οικονομική μας κατάσταση, τα βιώματα ή απλά με τον χαρακτήρα μας;
Η αλήθεια είναι πως καλύτερα ''να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα'', και σε αυτή την περίπτωση χαμένοι βγαίνουν οι άντρες και αόμματες εμείς (συγγνώμη κορίτσια). Αν υπήρχε κάποιος μύθος του πολυγαμικού ανδρός που χωρίς δεσμεύσεις και συναισθηματισμούς κατατροπώνει τα πάντα στο πέρασμα του, η σχετική έρευνα του Ε.Μ.Α.Σ (Εταιρεία Μελετών Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας) έρχεται να επαναπροσδιορίσει του ενόχους μέσα από έρευνα που έγινε σε 1.800 Ελληνίδες, ηλικίας 35 με 45 ετών:
Το 19,5 % των αντρών απατά τις συντρόφους του μόλις στον πρώτο χρόνο του έγγαμου βίου τους, όταν στις γυναίκες το ποσοστό αγγίζει μόλις το 6%. Στο πέρασμα, όμως της πρώτης πενταετίας φαίνεται πως τα πράγματα αλλάζουν, αφού το 24% των άπιστων αντρών χάνει το έδαφος από το 26% των, αντίστοιχα, άπιστων γυναικών.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα πάνω στην εφταετία που το 64,5% για τις Ελληνίδες κατατροπώνει το 56,5% των αρσενικών.
Δεν είναι, επίσης τυχαίο, ότι τα περισσότερα παράνομα περιστατικά σημειώνονται κατά την περίοδο του καλοκαιριού, την εποχή δηλαδή που γίνονται και οι περισσότεροι χωρισμοί. Συγκεκριμένα, το 69% των ερωτηθέντων απάτησε τον σύντροφό του τους θερινούς μήνες, την ίδια στιγμή που το 14% προτίμησε το φθινόπωρο, το 10% την άνοιξη και μόλις ένα 7% τον χειμώνα.
 

Τις πταίει;

Παρατηρούμε πως όσο τα χρόνια μέσα σ’ ένα γάμο περνούν, οι διαθέσεις των γυναικών γίνονται ακόμα και πιο έξαλλες την ίδια στιγμή που οι άντρες αρχίζουν να ''βρίσκουν το δρόμο για το σπίτι''. Μέσα από έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες προτιμούν την μονογαμία, καθώς αυτή τους παρέχει την ασφάλεια όχι μόνο να αφεθούν μέσα σε έναν δεσμό, αλλά και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο πλάι ενός άντρα που τους εμπνέει ασφάλεια. Στην πορεία, όμως της οικογενειακής ζωής και διαπιστώνοντας πως τελικά δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένη (σύμφωνα με το αρχικό τους σχέδιο), αρχίζουν - ιδίως στην ηλικία των 30 - και μετά να ενεργοποιούν τους αισθητήρες τους για άλλες ''πορτοκαλιές'', προκειμένου να βρουν αυτόν που θα αποτελέσει τελικά τον mr. perfect τόσο για εκείνες όσο και για τα παιδιά που έχουν ή θα αποκτήσουν.
Εξάλλου, σύμφωνα με μια διεθνή έρευνα η μετάβαση στην τρίτη δεκαετία συμπίπτει με την σεξουαλική κορύφωση των γυναικών σε ότι αφορά τα επίπεδα ωριμότητας και εμπειρίας. Η ανάγκη τους να φέρουν στον κόσμο απογόνους, την περίοδο εκείνη διογκώνεται σε τέτοιο βαθμό που να τις οδηγεί σε μια αυστηρά κοινωνικό-σεξουαλική στρατηγική που οδηγείται ξεκάθαρα από το ένστικτο της αναπαραγωγής. Άρα, χωρίς να θέλουμε να ''χρυσώσουμε κανένα χάπι'', μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι παράγοντες που επηρεάζουν την γυναικεία ''παρασπονδία'', οφείλονται πέρα από την διάθεση, και στην ίδια την φύση.

Ορκίσου στο πιγούνι σου..

Αυτή τη φράση θα πρέπει να χρησιμοποιεί κάθε υποψιασμένος σύζυγος, αν θεωρεί ότι η γυναίκα του τον απατά.
Τελευταίες έρευνες μετατοπίζουν τον ''καθρέφτη του προσώπου'' από τα μάτια -που αν είναι καταλλήλα εκπαιδευμένα, μπορούν να κάνουν ''χρυσές δουλείες''- στο μέγεθος του πιγουνιού.
Όταν το πιγούνι μιας γυναίκας είναι μικρότερο, αναλογικά με το πρόσωπο, τότε σίγουρα είναι και πολύ πιο ελκυστικό, εκπέμποντας μια σεξουαλικότητα και συνάμα μια σιγουριά στους ''κυνηγούς'' ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι η ιδανική-πιστή σύζυγος και μητέρα.
Αντίθετα, οι γυναίκες με μεγαλύτερο πιγούνι, αναδύουν μια αυτοπεποίθηση, εξ αιτίας των υψηλότερων επίπεδων τεστοστερόνης που διαθέτουν, γεγονός που κάνει τους άντρες αντί να τις δέχονται στο όνομα της κοινής τους αντρικής ορμόνης, να τις απορρίπτουν με τον φόβο ότι θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται οι ίδιοι (συχνότερες, βραχύχρονες σχέσεις χωρίς καμία υπόνοια συναισθηματισμού).
Και αν οι εν λόγω γυναίκες κερδίζουν το derby του φλερτ, αφού είναι κάτι που κατέχουν ήδη εκ των έσω, χάνουν το παιχνίδι της δέσμευσης, αφού άθελά τους δεν δημιουργούν καμία αίσθηση ασφάλειας.
 

Η 6η εντολή

Πέρα απ όλα τα παραπάνω, εύλογα κάποιος θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως ακόμα και αν οι γυναίκες προχωρούν σε εξωσυζυγικές σχέσεις ή πράξεις, αντιβαίνοντας μια ιδιοσυγκρασία που ως άλλη ταυτότητα τις χαρακτηρίζει για χρόνια, θα εξακολουθούν να αισθάνονται πάντα πολύ πιο άσχημα, έχοντας περισσότερες τύψεις και ενοχές, συγκριτικά με τους άντρες.
Και όμως όχι. Ο άντρας βρίσκεται σε πολύ πιο άσχημη θέση και ψυχολογία για το ατόπημα του.
Η γυναικά, αντίθετα, δεν πρόκειται να δώσει καμία περαιτέρω σημασία σε μια περιπέτεια που δεν ξεπερνά το μεθύσι κάποιας ''ξένοιαστης βραδιάς'', αφού δεν την αφορά και δεν την επηρεάζει στην σχέση, που ήδη έχει χτίσει με τον άντρα της.
Τα γυναικεία προβλήματα ξεκινούν από την στιγμή που θα νιώσει έστω και ένα σκίρτημα για τον ξένο άντρα, όταν δηλαδή εκείνος θα αρχίσει να μονοπωλεί την σκέψη της ολόκληρες μέρες και νύχτες, ακόμα και αν δεν τις έχει αγγίξει ούτε το χέρι.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν πως η ίδια η έννοια της απιστίας, είναι κάτι το υποκειμενικό για τα δυο φύλα και μεταφράζεται πολύ διαφορετικά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες.
Η σεξουαλική πράξη είναι μάλλον η έσχατη εκδήλωσή της, αλλά το χάδι, η σπινθηροβόλα ματιά ή ακόμα και ο επικείμενος έρωτας που μπορεί να ξεδιπλωθεί, φαίνεται πως για τις γυναίκες είναι κάτι πολύ πιο ουσιώδες, κάτι πολύ πιο σημαντικό.

Φτου και βγαίνω

Το ''κρυφτούλι'' ανάμεσα στα δυο φύλα, είθισται πάντα να βγάζει στην επιφάνεια την γυναίκα-αράχνη, αλεπού και όλους τους παρεμφερείς χαρακτηρισμούς, δανεισμένους από το ζωικό βασίλειο (παρακαλώ να εξαιρείται η φάλαινα), ενώ πάντα υπόλογοι και “με την πλάτη στον τοίχο” βρίσκονταν οι άντρες (βλέπε βόδια, γουρούνια κτλ).
Βολικότατη για εμάς η διανομή των ρόλων, μέχρι η έρευνα του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια να βάλει το χεράκι της και να ''βγάλει τα ματάκια μας''.
Σε ένα ερωτηματολόγιο που δόθηκε σε 203 ζευγάρια, διαπιστώθηκε ότι οι άντρες διαθέτουν μεγαλύτερη ικανότητα να ανακαλύπτουν την απιστία σε ένα ποσοστό 94%, όταν οι γυναίκες μπορούν να αξιοποιήσουν τις υποχθόνιες μαντικές τους ικανότητες μόνο σε ένα ποσοστό τάξεως 80%.

Τα δικά σου δικά σου και τα δικά μου δικά μου

Και φυσικά, όπως και σε κάθε ζήτημα, δεν μπορεί να μην ληφθεί υπ’ όψιν το στοιχείο του χρήματος και του τυχερού του κατόχου. Η οικονομική ευχέρεια ενός ζευγαριού, είναι και η πιο εγγυημένη αρχή προς έναν ευτυχισμένο βίο, μακριά από αναίτιες εντάσεις και συγκρούσεις για το ποιος από τους δύο είναι τελικά η «κολόνα του σπιτιού».
Οι απαιτήσεις τις σύγχρονης κοινωνίας, έχει στρέψει και την γυναίκα στον επαγγελματικό στίβο (έξω και πέρα από την αριστοτεχνική κατασκευή τυροπιτακίων) προκειμένου να κερδίσει το σπίτι τα προς το ζην.
Όταν οι γυναίκες, βαθιά χωμένες στις κουζίνες τους και απασχολημένες με τον αργαλιό τους, δεν κέρδιζαν τα δικά τους χρήματα, παρά φύλαγαν με ευλάβεια το χαρτζιλίκι που τους δινόταν από τον σύζυγο, είχαν και 50% λιγότερες πιθανότητες να τον απατήσουν.
Όχι, δεν έχει να κάνει με την ειλικρινή και μεγάλη αγάπη τους, αλλά με το γεγονός ότι οι κοινωνικές τους συναναστροφές ήταν μειωμένες και η οικονομική τους εξάρτηση από τον άντρα-χρηματοδότη αυξημένη. Ωστόσο, έρευνες που διεξήχθησαν σε νέους ηλικίας 18 με 28 χρονών, είτε παντρεμένους είτε με πολύχρονες σχέσεις, διαπιστώθηκε ότι τα σύγχρονα δεδομένα που φέρνουν την γυναίκα να έχει ισάξιο εισόδημα με τον άντρα ή έστω το 75% του συνολικού εισοδήματός του, της χαρίζουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία και μια επακόλουθη ευελιξία να κινηθεί με χάρη και εκτός σπιτιού.
Πριν με στήσετε για τα καλά ''στον τοίχο'' για όλες αυτές τις ''κακοήθειες'', θέλω να σας διαβεβαιώσω πως το όλο κείμενο δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση των αντρών, ούτε φυσικά με την αποδέσμευσή από την ενοχή τους. Καθώς όσες απατηθήκαμε (ή μάλλον όσες σταθήκαμε τυχερές να το μάθουμε) γνωρίζουμε πως το αίσθημα προδοσίας υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε απτή πράξη.
Ωστόσο, οφείλουμε να δεχτούμε πως αν θέλουμε να έχουμε ισομερή κατανομή ''της πίτας'' σε ότι αφορά της κοινωνικο-οικονομική μας καταξίωση, θα πρέπει να επωμιστούμε και το τίμημα ότι τελικά τους μοιάζουμε, περισσότερο από όσο νομίζαμε και -ίσως- αυτό να συνεπάγεται ότι τους καταλαβαίνουμε λίγο περισσότερο απ’ ότι θέλουμε να πιστεύουν... 
Πηγή :fe-mail.